Datum uitspraak:15-12-2010



De belangrijkste passage van de uitspraak en/of conclusie:
Artikel 3:310 lid 1 BW bepaalt - voor zover hier van belang - dat een rechtsvordering tot vergoeding van schade verjaart door verloop van vijf jaren na de aanvang van de dag, volgende op die waarop de benadeelde zowel met de schade als met de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden. De eis dat de benadeelde bekend moet zijn met zowel de schade als de daarvoor aansprakelijke persoon, moet volgens vaste jurisprudentie zo worden opgevat dat het gaat om een daadwerkelijke bekendheid (zie o.a. HR 6 april 2001, NJ 2002, 383 en HR 24 januari 2003, NJ 2003, 300). Een vermoeden van het bestaan van de schade is niet voldoende (vgl. HR 9 juli 2010, LJN BM1688). De verjaringstermijn begint pas te lopen op de dag waarop de benadeelde daadwerkelijk in staat is om een rechtsvordering tot vergoeding van zijn schade in te stellen (zie HR 31 oktober 2003, NJ 2006, 112). Daarvan zal sprake zijn als de benadeelde voldoende zekerheid - die niet een absolute zekerheid behoeft te zijn - heeft verkregen dat de schade is veroorzaakt door tekortschietend of foutief handelen van de betrokken persoon. Het voorgaande betekent dat het antwoord op de vraag op welk tijdstip de verjaringstermijn is gaan lopen afhankelijk is van alle terzake dienende omstandigheden. In dat kader overweegt de kantonrechter nog dat de verjaring niet pas aanvangt nadat de benadeelde met de exacte hoogte van de schade bekend is (zie HR 10 oktober 2003, NJ 2003, 680).




Klik hier voor de hele uitspraak.